מַלכּי האָט שוין חתונה געהאַט../images/Emo47.gif
נו, די חתונה איז שוין אונטער מיר און איך קען זיך נישט אַזוי גיך באַרויִקן, מיינט נישט אַז האָב עפּעס אַ טענה צו עמעצן, ניין, איך בין דווקא זייער צופֿרידן און פֿול מיט גליק פֿון מײַן שוועסטערס שׂימחה. ס´האָט מיר אַליין לאכעדיק געמאַכט אַז גלײַן אין אָנהייב ווען געסט זענען צוגענענטערט צו מיר זאָגנדיק "מזל-טובֿ" איז מיר פּשוט אַרויסגעפֿלויגן פֿון קאָפּ וואָס אַ ייִד ענטפּערט אויף צוריק... איך האָב עפּעס געמורמלט אונטערן באָרד (סתּם אַ שפּריכוואָרט – איך האָב נישט קיין באָרד) און געמאַכט ווי איך זאָג עפּעס ערנסט. נאָר עטלעכע מינוט שפּעטער האָב באַמערט מײַן ברודער ווי ער ענטפֿערט "ברוכים-תּהיו"... טאַטע לעבן, ווי איך האָב אַלץ באַגראָבן ווי עשׂר אמות אין דער ערד. די חתן-כּלה האָבן אויסגעזען ווי אַ פּאָר מן-השמים. צוויי קליינע דאַריטשקע שטענגעלך, קוקן מיט צעווילדעוועטע אויגן אויף וואָס ס´גייט פֿאָר אַרום זיי. אוי, זענען זיי געווען זיס. איך האָב אַרײַנגעקלאַפּט מיט גרויס יראה אין יחוד-שטיבל און די כּלה האָב מיר וואַרעם געגעבן די האַנט און געוווּנטשן און געוווּנטשן פֿון טיפֿסטן האַרצן אַז איך זאָל תּשובֿה טאָן... ס´האָט מיר צעבראָכן די האַרץ, וואָס ווייסט אַ כּלה אין אירער עלטערער בורדערס נשמה? ווי קען איך בכלל ממלא זײַן איר רצון? איך קען רעדן און רעדן אַ סך וועגן די גרויסע שׂימחה אָבער כ´וועל דאָס באַשרײַבן פֿון צײַט צו צײַט. ___________________ איר קענט אפֿשר דיר פֿאָלקס-ליד: מַלכּי [דער נאָמען קענט איר בײַטן] האָט שוין חתונה געהאַט מַלכּי האָט שוין חתונה געהאַט קיינער האָט איר נישט גענייט, זי האָט זיך די קאָפּ פֿערדרייט מַלכּי האָט שוין חתונה געהאַט ....
נו, די חתונה איז שוין אונטער מיר און איך קען זיך נישט אַזוי גיך באַרויִקן, מיינט נישט אַז האָב עפּעס אַ טענה צו עמעצן, ניין, איך בין דווקא זייער צופֿרידן און פֿול מיט גליק פֿון מײַן שוועסטערס שׂימחה. ס´האָט מיר אַליין לאכעדיק געמאַכט אַז גלײַן אין אָנהייב ווען געסט זענען צוגענענטערט צו מיר זאָגנדיק "מזל-טובֿ" איז מיר פּשוט אַרויסגעפֿלויגן פֿון קאָפּ וואָס אַ ייִד ענטפּערט אויף צוריק... איך האָב עפּעס געמורמלט אונטערן באָרד (סתּם אַ שפּריכוואָרט – איך האָב נישט קיין באָרד) און געמאַכט ווי איך זאָג עפּעס ערנסט. נאָר עטלעכע מינוט שפּעטער האָב באַמערט מײַן ברודער ווי ער ענטפֿערט "ברוכים-תּהיו"... טאַטע לעבן, ווי איך האָב אַלץ באַגראָבן ווי עשׂר אמות אין דער ערד. די חתן-כּלה האָבן אויסגעזען ווי אַ פּאָר מן-השמים. צוויי קליינע דאַריטשקע שטענגעלך, קוקן מיט צעווילדעוועטע אויגן אויף וואָס ס´גייט פֿאָר אַרום זיי. אוי, זענען זיי געווען זיס. איך האָב אַרײַנגעקלאַפּט מיט גרויס יראה אין יחוד-שטיבל און די כּלה האָב מיר וואַרעם געגעבן די האַנט און געוווּנטשן און געוווּנטשן פֿון טיפֿסטן האַרצן אַז איך זאָל תּשובֿה טאָן... ס´האָט מיר צעבראָכן די האַרץ, וואָס ווייסט אַ כּלה אין אירער עלטערער בורדערס נשמה? ווי קען איך בכלל ממלא זײַן איר רצון? איך קען רעדן און רעדן אַ סך וועגן די גרויסע שׂימחה אָבער כ´וועל דאָס באַשרײַבן פֿון צײַט צו צײַט. ___________________ איר קענט אפֿשר דיר פֿאָלקס-ליד: מַלכּי [דער נאָמען קענט איר בײַטן] האָט שוין חתונה געהאַט מַלכּי האָט שוין חתונה געהאַט קיינער האָט איר נישט גענייט, זי האָט זיך די קאָפּ פֿערדרייט מַלכּי האָט שוין חתונה געהאַט ....
