עונג @ שבת, נומ´ 11

[ייִדישיסט]

עונג @ שבת, נומ´ 11

11.10.2002 ברוכים-הבאים למוספון מס´ 11. ________________ גליונות קודמים: 1-10

 

[דער משומד]

צווישן יונה... / יעקבֿ פֿרידמאַן

[קובץ PDF של השיר באותיות גדולות ומאירות עיניים מצורף. מומלץ מאוד] דער חילוק צווישן יונה-הנבֿיא און יונהלע שוסטער פֿון יעקבֿ פֿרידמאַן ********* א דער ים בײַם יפֿוער ברעג איז אַלץ דער זעלבער ים. די יפֿוער זון – דאָס אַלטע וועלט-אויג, דער ווינט - דער אַלטער וואַנדערער. נאָר דער מאַן צווישן ים און ווינט און זון, בנאמנות שלי, ער איז אַ שפּאָגל-נײַער אַנדערער. - גאָט, שרײַט דער מאַן, פֿאַרהוילענער גאָט, וואָלט דיר אײַנגעפֿאַלן אַ רוף צו טאָן ווי אַ מאָל: יונה! יונה, אַזוי און אַזוי, אײַל און טו מײַן ווילן, גיי קיין נינווה און שטראָף דאָס פֿאָלק, אָדער גיי און אַמפּער זיך מיט מילן. ניין, יונהלע שוסטער וואָלט נישט, ווי יונה-הנבֿיא אַ מאָל, אויסבאַהאַלטן זיך פֿאַר גאָט... הוי, הוי, ווען איך וואָלט דערהערט דײַן קול, אַ שפּרונג געטאָן איך וואָלט, הנני, איך בין דאָ! שיק מיר, האַר, נישט קיין חילוק וווּהין, אַבי טו מיר עפּעס. איך וואַרט נישט אויף קיין שׂכר, איך מאָן פֿון דיר גאָרנישט, גאָרנישט חוץ שליחות לשם שליחות. איך וויל וויסן אַז ביסט דאָ, און אַז דער בידנער יונה איז אויף אַ שטיקל מיוחס, אַז אַלץ אין דער וועלט איז געחשבונט בײַ דיר, די זון אויפֿן הימל, דער זשוק אויפֿן באַרג, און אַז דײַן וועלט איז נישט קיין פּוסט-און-פּאַסער לונאַ-פּאַרק. דאָס היינציקע וואָס עס פֿעלט דײַן יונהן אין דער וועלט איז אַ גאָט אויף דער וועלט. גאָט, גיב מיר אַ גאָט, און איך שענק אַוועק אַלע תענוגים פֿון עולם-הזה... אַזוי האָט געטענהט יונהלע דער יפֿוער פֿילאָסאָף, תשי"ח, אין אַ לבֿנה-נאַכט אויף דער יפֿוער פּלאַזשע. ב אַ שוסטער איז יונה, אַ פּראָפֿעסיע, ווי באַוווּסט, פֿאַר פֿילאָסאָפֿן. מע זיצט אויפֿן פֿוסבענקעלע; מע קלאַפּט די פֿלעקלעך אין שיך. און מע קען טראַכטן: געגליכן איז, מישטיינס געזאָגט, דער אייגענער "איך" אויך צו אַזאַ מין פֿלעקל, אַרײַנגעקלאַפּט אין קאָסמישן שוך, צוזאַמען מיט די אַנדערע פֿלעקלעך, די זונען און פּלאַנעטן. נאָר די קשיא איז: צי טוט עמעצער אין דאָזיגן פּאַנטאָפֿל טרעטן, צי אפֿשר, חלילה, איז עס אַ ליידיקער פּאַנטאָפֿל אָן פֿיס, אַ ליידיקער שוך אין פּוסט-און-פּאַסן לונאַ-פּאַרק. אַזוי טראַכט יונהלע און פּלוצעם דערפֿילט ער אַ האָריקע האַנט אויפֿן קאַרק: יאַנקל פֿישער שטייט און סודעט אים – איר שלאָפֿט, ר´ יונה? - ניין, איך שלאָף נישט, שמייכלט ער תּמימותדיק ווי אַ קינד – נעמט, אײַערע שיך זענען פֿאַרריכט שוין, זאָגט ער – נעמט זיי און טראָגט זיי געזונט. יאַנקל פֿישער נעמט די שיך, בלײַבט שטיין אַ ווײַלע, טוט אַ קראַץ זיך אין אויער און אַ זאָג ווי צו זיך: - הוי, ר´ יונה, וויפֿל איז דער שיעור צו הויזן איינינקער אַליין? אַ מענטש איז אַ מענטש און נישט קיין בידנער וואָרצל כריין. אַפֿילו פֿייגל האָבן זייער הויזגעזינד אין די נעסטער. יונה שווײַגט, ער ווייס: דאָס רעדט דער פֿישער אים אַ שידוך, זײַן ייִנגערע שוועסטער, אַ מויד אַ פֿאַרזעעניש, טעג גאַנצע שטייט זי אין פֿיש-קראָם, און עס שמעקט פֿון איר מיט ים-שוים און פֿישענע שופּן און אירע אויגן זענען פֿישיש-טעמפּ. קלאַפּט יונהלע אַרײַן אַ פֿלעקל אין דער פּאָדעשווע און טוט אַזוי צו זאָגן: - מיר פֿעלט נישט קיין ווײַב, ר´ יאַנקל, איך דאַרף אַ בעל-עגלה צום וואָגן. עץ פֿאַרשטייט? איך וויל פֿילן, אַז עמעצער האַלט די לייצעס אין די הענט, אַז עמעץ פֿירט דעם וואָגן, איז צו פֿירן מסוגל... ציט יאַנקל די צעוואַקסענע פּלייצעס: עפּעס מישט איר, ר´ יונה, קאַשע מיט באָרשט מיט לאָקשענעם קוגל. - איך? איך מיש נישט, ר´ יאַנקל, עמעץ מישט, נאָר מיר זעען נישט דעם מישער. און יונה צעלאַכט זיך אויפֿן קול, בעת עס טראָגט זיך אָפּ דער רויטבאָרדיקער פֿישער. [המשך בתגובה הבאה]

 

[ייִדישיסט]

[המשך]

ג נישט נאָר אַ פֿילאָסאָף איז יונהלע שוסטער. ער האָט אויך ליב גראַם און דורך גראַמען זײַן בידנע האַרץ צעגיסט ער. נעמט, למשל, דאָס דאָזיקע ליד זײַנס, צעקײַעט עס פּאַמעלעך: הייסן הייסט עס: "שנייפֿאַל אין זאַל פֿון מלך"... "שנייפֿאַל אין זאַל פֿון מלך. אין בעט פֿון פֿראָסטבלומען שלאָפֿט דער מלך. אײַזנבערג – די אבֿרים פֿון מלך. פֿאַרפֿרוירענע אָזערעס – די אַפּלען פֿון מלך. האַלבנאַכט. דער קנעכט פֿרירט צופֿוסנס דעם מלך, פֿרירט און כליפּעט: דערבאַרעם זיך, מלך! ענטפֿערט נישט קיינער. די שטערן פֿראָסטיקן אויפֿן געזיכט פֿון מלך. נעמט דער קנעכט שלאָגן קאָפּ אין די ווענט פֿון בעט בײַם מלך, און דאָס בלוט וואָס רינט פֿון זײַן שלייף, צופֿוסנס דעם מלך, ווערט אַ רויטע פֿראָסטרויז אויפֿן דיל פֿונעם מלך. שרײַט דער קנעכט: איך שענק אַוועק אַלע טויטע אוצרות פֿון מלך פֿאַר אַ לעבעדיקער מילב אין גאָרטן דורך די פֿענצטער פֿון מלך; אַלע קוואַלן פֿאַרשלאָפֿן מיט בריליאַנטענע שלעסער, און די בת-מלך – אַ שנייפֿרוי אויפֿן טויטן געוועסער. שרײַט דער קנעכט: וואָלט אָנגעצונדן אַ שײַטער דער מלך און באַפֿוילן דעם קנעכט: גיי שטאַרב פֿאַרן מלך, וואָלט ער זיך געוואָרפֿן מיט פֿרייד אין פֿלאַם פֿאַרן מלך. הוי, סאַראַ גליק איז צו שטאַרבן פֿאַר אַ לעבעדיקן מלך". ד וואָרהאַפֿטיק, יונהלע איז נישט פֿון יענע סתּם-פּאָעטן, גראַמען-שמידער: ווי למד-וואָווניקעס קומען זיי פֿאַרהוילענע, קומען זיי צו אים די לידער, מיט בלויע פֿינגער קלאַפּן זיי צניעותדיק אין טונקעלע שויבן, קלאַפּן שטיל און דערמאָנען. און נאָך איז די עובדה פֿון לידער: זיי לערנען די זאַכן פֿון דער וועלט אָנצורופֿן בײַם אמתן נאָמען. אויב אַזוי, מאי-קא-משמע-לן דעם מלכס פּאַלאַץ אין טויטן שניי? לייגט יונה צו זײַן אויער צום מלכס אײַזיקע לעפּצן, אפֿשר וועט ער, אונטערן ווײַסן שניי אויף זיי, דערשמעקן די לעבעדיקע מאַלינע פֿון וואָרט, דערהערן קרעכצן. טוליעט יונה זײַן אויער, אַ רגע און צוויי, און פּלוצעם, אַ וואָרקעניש הערט ער אין שניי. ניין, ס´איז נישט קיין שניי מער אויפֿן מלכס ליפּן: לעבעדיקע טויבן אין בלויקייט זיך שיפֿן. טויבן מיט פֿידלען און פֿלייטן, אַ טויבן-קאַפּעליע. שמייכלט דער מלך: זעסט, יונה גאָלובטשיק – און ער צינדט אָן די שטערן אויך דער קרישטאָלענער סטעליע און בייגט איבערן טײַך זיך און גלעט אין געוועסער די פֿאַרפֿרוירענע קייטן און בריליאַנטענע שלעסער. און זע אַ נס: די שנייפֿרוי, די טויטע בת-מלך, הייבט זיך צעצאַפּלט איבערן טײַכישן פֿלאַך, און עס שאַלט און עס יובֿלט און עס הילכט און אירע הענט די גילדענע האַרף. - זעסט, לאַכט דער מלך, זעסט, יונה גאָלובטשיק, די וועלט איז אַ לעבעדיקע וועלט, וואָרעם דעם מלכס האַרץ איז אַ לעבעדיק האַרץ, און אין לעבעדיקן האַרץ ציטערט לעבעדיקער רחמים. אַיאָ, יונה, ס´איז אַ רחמנות אויך דער לעבעדיקער וועלט? - אוי, אַ רחמנות, כליפּעט יונה, אוי, אַ רחמנות, לעבעדיקער מלך, נאָר וואָס זאָל טאָן מיט זײַנע פּיצלעך הענטלעך דײַן קנעכט יונה? צי קען ער דען מיט די דראָבנע הענטלעך זײַנע אַרומגיין אַזאַ גרויסע געוואַלדוואָנע וועלט? - נאַרעלע, מורמלט דער מלך – גענוג פֿאַר דיר אַרומצונעמען איין פּיצעלע רויז, איין טראָפּעלע קוואַל, איין ברעקעלע עלנט, וואָרעם אָט די פּיצעניונקעלעך זענען עס די גאַנצע וועלט. פֿאַרשטייסט, גאָלובטשיק? - איך פֿאַרשטיי, שמאָכעט יונה... און פּלוצעם, זע, סאַראַ זעונג אין לבֿנה-שײַן בלויט: די בת-מלך איז נישט קיין בת-מלך, נאָר רייזל די פֿישערמויד. רייזל די פֿישערמויד כליפּעט אין לבֿנהשן בלענד און שטרעקט צו יונהן פֿאַרבענקט אירע הענט: - יונה-סערדצע. און יונה ציטערט, עס וואַרגט אים אין קעל. די הויט אויף דער מויד איז אַ פֿישענע פֿעל, אַ פֿעל מיט שופּן... און די אויגן אירע זענען פֿישיש-טעמפּ. - מלך, שרײַט יונה, דערבאַרעם זיך... און דער מלך שמייכלט און זאָגט: - איך האָב יונה-הנבֿיא געשיקט אין שליחות אַ מאָל, איז ער אַנטלאָפֿן, זיך באַהאַלטן פֿון מײַן רופֿנדיק קול. ווילסט אויך אַנטלויפֿן פֿון שליחות ווי יונה דײַן זיידע? געדענקסט אַן אַנדער זיידן? יצחק האָט געטראָגן דאָס האָלץ צו זײַן אייגענער עקידה. צי מיינסטו נישט, אַז קרבן איז גליק איבער גליק? - איך מיין, שעפּטשעט יונה, איך מיין... און ער צעעפֿנט די אויגן. אויף בלויע פֿיס קלעטערט דער קאַיאָר איבער טונקעלע שויבן. [המשך בתגובה הבאה]

 

[ייִדישיסט]

[המשך]

ה דאָס איז געווען בײַ נאַכט. איצט טאָגט שוין ווידער. און ער ווייס נישט, יונה, האָט ער אַ זעונג געזען, אַ זעונג פֿון לידער, צי האָט ער אַ חלום געחלומט, אַ חלום פּשוט און פּראָסט. דער חלום האָט געוואָלט אים אַ טובֿה טאָן, צעשמעלצן אין מלכס פּאַלאַץ דעם פֿראָסט. ו אויב די לידער האָבן זיך מטריח געווען און אויף בלויע שיפֿן פֿון חלום געקומען צו שווימען, האָט יונה צעעפֿנט די גילדענע טויערן פֿון טאָג און געזאָגט צו די אורחים: ברוך-הבא, ס´קאָצל איז געקומען. האָט דער עלטסטער פֿון די לידער געעפֿנט די לעפֿצן און גערעדט אַזוי: - ווייסט דאָך, יונה, וואָרע לידער זענען דעם מלכס שטאַפֿעטן, און דו ביסט דאָך נישט געראָטן אין יענע סתּם-פּאָעטן, וואָס מיינען, ליד איז שפּילפֿויגן צו פֿאַרשפּילן די טעג. ניין, טעג זענען נישט געבוירן מע זאָל זיי פֿאַרשפּילן, נײַערט גילדענע לאָגלען זענען זיי. קום, יונה, מע דאַרף זיי מיט מעשׂים טובֿים אָנפֿילן. האָט יונהלע אַ רגע געמאַכט זיך כּלא-ידע און דערשראָקן ווי אַ קינד גענומען צאַפּלען, נאָר אַז ער האָט דערזען דורך די אויגן פֿון די לידער אַרויסקוקן דעם מלכס אַפּלען, האָט ער אַ יוכץ געטאָן מיט פֿרייד: - מלך, איך בין גרייט! און ווי אַ וווּנדערפֿערד אין אַ גילדענעם וואָגן האָט יונה זײַן ווילן אין זיך אַליין אײַנגעשפּאַנט: וויאָ! און ער האָט גענומען יאָגן. ז און פלוצעם... פּלוצעם שטייט ער גאָר בײַ דעם שוועל פֿון פֿישערקראָם, אין זונגאָלד, און הינטער זיך הערט ער דעם מלכס קול: איך שיק דיר אין שליחות, יונה! גיי זאָג דער רויטער פֿישערמויד: איך האָב דיך האָלט, הונדערט טויזנט יאָר בענק איך נאָך אַ מויד ווי דו אַזוינע. און יונה פֿאָלגט און טרעט די שוועל פֿון פֿישערקראָם אַריבער. ערשט איצט דערזעט ער: זי האָט קופּערנע צעפּ, די מויד, און אירע אויגן פּינטלען תמעוואַטע, אַזוינע צעפּ האָבן געהאַט יונהס שוועסטערלעך. זיי לויפֿן איבער שטיבער אין דער היים, און עס פּיפּקעט די ליולקע יונהס טאַטע. - זעסט יונה, רעדט דער מלך אינטער אים, זעסט אַלע מיידלעך אין דער וועלט זענען דײַנע לײַבלעכע שוועסטער... די גאַנצע וועלט אין דײַן לײַבלעכע וועלט. - וואָרהאַפֿטיק, ענטפֿערט יונה, די גאַנצע וועלט איז אַ לײַבלעכע, אייגענע וועלט, און די פֿישערמויד... גאָט מײַנער, די פֿישערמויד צעטשמעליעט מײַן האַרץ מיט רחמים! הוי, יונה חקרן, וואָסער זנאַטשעניע האָט דאָס גאַנצע חקרענען פֿון דער וועלט קעגן איין בעכערל מיט רחמים? -יאָ, שמייכלט דער מלך, גאָרנישט איז די גאַנצע וועלט מיט גריבלעניש קעגן איין לאָגל מיט רחמים! גיי נעם דעם רחמים-לאָגל און טראָג אים צו צו דער רויטער פֿישערמויד, גיי! און יונהלע האָט געפֿאָלגט און געגאַנגען, איבער די ריחות פֿון פֿישענע שופּן געגאַנגען, איבער די ריחות פֿון שלײַמיקין ים-שוים געגאַנגען, איבער די ריחות פֿון פֿאַרשלאָפֿענע טעמפּע פֿישאויגן געגאַנגען, צו דער רויטער פֿישערמויד געגאַנגען... ער האָט זיך נישט אויסבאַהאַלטן פֿון גאָט, ווי יונה-הנבֿיא אַ מאָל. - איך גיי, מלך, האָט געגלעקט זײַן ציטערדיק קול – איך גיי מיט שׂימחה... און ער איז געגאַנגען, אַרויסגערופֿן יאַנקל פֿישער פֿון קראָם און ער איז מיט אים געגאַנגען צום אַלטן באָקסערבוים וואָס בײַם ים, און אים אײַנגערוימט אין האָריקן אויער אַ סוד: - ר´ יאַנקל, איך וויל אײַער שוועסטער פֿאַר אַ כּלה, וואָרעם אַזוי וויל גאָט. און דאָס איז כּמעט די גאַנצע מעשׂה וועגן טשיקאַוון יפֿוער פֿילאָסאָף. איך האָב זי אויסגעבעט אין בשׂמים-קעסטל פֿון מײַן פֿרײַען, גינגענדיקן סטראָף, פֿרײַ ווי די קאַפּריזן פֿון רבונו-של-עולם. ******** מתוך: יעקבֿ פֿרידמאַן, לידער און פּאָעמעס, באַנד 3, תּל-אָבֿיבֿ, 1974, זז´ 121-115. ______________________________________________

 

[ייִדישיסט]

פּרטים על המשורר ויצירתו

יעקב פרידמן (1972-1910) - משורר יידיש חשוב ואחד מגדולי המשוררים שצמחו מתוך יהדות רומניה. אפשר למנות בחבורה זאת של משוררי בסרביה-בוקבינה את איציק מאנגר (המשורר המקראי), אליעזר שטיינבערג (ממשיל המשלים הידוע) ויעקב פרידמן שניתן לכנותו "כותב המיתולוגיה של העיירה" [הגדרה שלי, ייִ]. יעקב פרידמן נולד בשנת 1910 במילניצה שבדרום גאליציה, בשנת 1919 עברה משפחתו של יעקב לעיר צ´רנוביץ שם ישב המשורר עד שנת 1929, משם פנה לורשה – מטרופולין תרבות יידיש ושם החלה יצירתו לפרוח וחזר בשנת 1932 לצ´רנוביץ. את תלאות המלחמה העביר המשורר במחנה עבודה טראנסניסטריה ומשם עלה לארץ-ישראל. נפטר בשנת 1972. יעקב נועד לגדולות בעולם החסידות. הוא בן לאדמו"ר ממלינציה (ר´ שלום יוסף פרידמן) ונין לשתי שושלות רבניות חשובות: הרוז´ינער מצד אחד ורבי ר´ בער ממעזריטש מן הצד השני. כאשר אביו של יעקב נפטר רצו למנות את בנו בכורו יעקב לאדמו"ר יורש אך הוא סירב בתוקף ואחיו התמנה במקומו. יעקב פנה לדרך אחרת ושונה בתכלית ממורשת משפחתו החסידית-ריז´ינרית. יעקב הפך למשורר אהוב וחשוב. שירתו של יעקב מדברת על יחסי אלוהים-אדם, יחסי בורא-נברא. הוא מתאר את הסביבה המשפחתית באהבה רבה: את הדוד האהוב שמחלק איתו סוד, את עיניו הכחולות של הסבא השיכור (ואת עיניו הכחולות הגדולות של אלוהים); הדמויות בשירתו מעוררים סימפטיה עמוקה; הן הולכות בדרך-לא-דרך בחיפוש אחר משמעות הקיום. הנפשות הפועלות בשירה שלו יוצקות תוכן מיתולוגי לעיירה היהודית. עירבוב של קודש וחול, של שטן ומלאך גבריאל, של ישן וחדש ושל האדם מול האין-סוף. הוא מרבה להשתמש בדמות "יונה" בוורסיות שונות ביצירתו: פעם כדוד חביב, פעם כסבא, פעם כסנדלר-פילוסוף (בשיר שלפנינו) ופעם יונה הנביא בעצמו. הוא מרבה לדבר על טבע הבריאה, על צבעי הבריאה בחן רב ובעושר לשוני ססגוני במיוחד. ובנימה אישית: התאהבתי במשורר הזה. ______________________ ספריו: 1. אויסגעשטרעקטע הענט, וואַרשע, 1932 2. אָדם, טשערנאָוויץ, 1934 3. שבת – לידער און פּאָעמעס, טשערנאָוויץ, 1934 4. פּאַסטעכער אין ישׂראל, הוצאת פועלים, 1953 5. נפֿילים, תּל-אָבֿיבֿ, 1963 6. לידער און פּאָעמעס (דרײַ בענד), תּל-אָבֿיבֿ, 1974 ספרים שתורגמו לעברית: 1. שלג במדבר (תרגמו לעברית: י´ אחאי ועוד רבים אחרים), תל-אביב, 1970 2. שבת (תרגם לעברית: ק"א ברתיני), תל-אביב, 1977 3. בראשית היתה הדממה, הוצאת הקיבוץ המאוחד, 1983 (יתכן שהשיר שלפנינו תורגם באחד הספרים הללו, לא בדקתי מחוסר זמן) ספרים על המשורר ויצירתו: אליהו סלע-סלדינגער, מיתר קרוע רוטט בעלטה (2 כרכים), ירושלים, 1996

 

[ייִדישיסט]

תודה לקאַטאָוועס על העזרה הטכנית

 

[בן אהרון]

יידיש במיטבה.

כמי שמתחיל במצווה אומרים לו גמור. בשיחה שהתנהלה כאן לפני כמה ימים, הבאתי תרגום קצר לקטע מתוך היצירה : "המחלוקת בין יונה הסנדלר, ליונה הנביא". מאחר, ולדעתי, לא ניתן להבין את תוכן היצירה, ללא הבאת הקטע כולו. אביא, אותו כאן, ברשותכם בעברית. === ב. סנדלר הוא יונה. "מקצוען" בלשון הפילוסופים מסוגו. ישוב על שרפרפו, נועץ מסמרונים בסוליות הנעליים. מה שמאפשר לו להשיט את מחשבותיו, אל ה"אני" העצמי. לנעוץ מסמרים בנעליים הקוסמיות שלו. לרחף לו בין מסמר, למסמר בעולמות ושמשות רחוקים. מהרהר לו, האם באותן נעליים,דורכות רגליים, או שמא, ריקות הן הנעליים כהבלי עולם. כך חושב לו יונ´לה כאשר הוא חש, ביד שעירה המונחת על ערפו. יענק´ל הדייג ניצב שם. לוחש, כממתיק סוד, באזנו. - הישן אתה ר´ יונה ? - לא אינני ישן, מחייך הוא בתמימות של ילד. קח את נעליך, תיקנתי אותן. הוא משיב. שא אותן, לבריאות. יענק´ל הדייג נוטל את נעליו, משתהה לרגע על עומדו, מגרד את אוזנו ואומר כאילו משיח עם עצמו. הוי ר´ יונה , כמה שיעור הזמן, להוותר בגפך ? אדם הוא אדם ולא שורש חזרת נבער מדעת. גם לצפרים בקינן, מנהגי בית. יונה שותק. הוא יודע , הדייג מנסה לשדך לו את אחותו הצעירה. בחורה "פרצוף צנע" ימים שלמים ניצבת, בחנות הדגים. נודפת ריחות כגלי הים וסירות הדייגים. עיניה מתגלגלות בחוריהן כעיני הדג. נועץ יונה מסמר בסוליית הנעל, ועונה : - לא חסרה אשה בחיי, ר´ יענקל. אני זקוק לרכָּב לעגלה, הבנת ? רצוני לחוש שמישהו מחזיק בידיו את המושכות, מישהו שיכול להוביל את העגלה ומסוגל לכך. יענק´ל, מושך בכתפיו המגודלות. - אתה מערב מין, בשאינו מינו, סולת בחמיצה, אטריות בעוגת אורז. - אני ? ר´ יענק´ל מישהו אמנם מערבב, אך אינני יודע מיהו. יונה פורץ בצחוק רם כאשר הדייג, אדום הזקן, נושא רגליים ועוזב את המקום. == מכאן ואילך מתרחש ה"מהפך" בדעתו. בחזיון עצמי, ספק חלום, הוא ממשיל, עצמו, ליונה הנביא, אשר ניסה לברוח מגורלו. מתייצב למחרת בבוקר, אצל יענק´ל הדייג. ומבקש את יד אחותו. ללא ספק. יצירה מעניינת.

 

[ייִדישיסט]

קבל A גדול ומצוייר

צ´מע ידירי, אהבתי את התרגום, השקעה גדולה ומשתלמת. ראית איך המשפט ביידיש: קאַשע מיט באָרשט מיט לאָקשענעם קוגל מאבדת את המקצב המיוחד שלה כאשר מתרגמים אותה? אי אפשר להעביר את המימד האמיתי של השיר בתרגום. לגבי תרגום שם השיר: כתבת "המחלוקת בין..." ואילו ביידיש כתוב "דער חילוק" [=דער אונטערשייד - ההבדל] ולאו-דוקא מחלוקת. אַ גוטע נאַכט.

 

[בן אהרון]

אז ככה ...A גדול מצוייר ../images/Emo3.gif

בעניין ה- "חילוק" הוא גזור מן השורש העברי ח.ל.ק. מכאן הבנתי שאפשרויות התרגום הן : ´חילוקי דעות´ או ´מחלוקת´. הגזורים, שניהם, מאותו שורש. מאחר ושניהם עונים לתוכן הסיפור, החלטתי על הדרך המקובלת לפתרון מחלוקות. להפיל גורל. עשיתי : אן דן דינו סופה לה קטינו... וגומר. ה בום ! נפל על ה´מחלוקת´ וכך תרגמתי. בן אהרון דורש A גדול מצוייר, לא רק על התרגום אלא גם על התושיה.

 

[fanti]

AAAAAAAA - חסוך שלא יחסר בן אהרון

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA כדי להשאיר לך במלאי כמה אי גדולים ... ואס קומט , קומט מדארף נישט שפארן אה גוט ווארט.

 

[ייִדישיסט]

זה נראה כמו גדר-תיל ../images/Emo12.gif

אם פאנטי זה השם הרגיל שלך, מה שם החיבה? פאנטוש? פאנטום?

 

[fanti]

תנסה פאנטום האופרה או פנטזיה ../images/Emo3.gif

ומה אתה מתקמצן לתת לבחור המיוגע את מה שמגיע לו AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA אה שטיק קמצן