א משל-וויץ פאר אלע באגרעבער און
אידעאליסטן-קעמפער פאר דער יידישער שפראך: ווארט נאך ווארט, זינט זי לעבט (שוין א ליאדע טויזנט יאר) קען מען שוין ניט דערווארטן זי צו באגראבן און... אבי מע רעדט. מילא, אט איז דער משל: איינער, א משה (ולא חשוב מאיזו עדה), האלט שוין ביים שטארבן, ממש קוים וואס ער זשיפעט. פלוצעם דערגייט צו זיין נאז דער ריח פון די צימערינג- קיכעלעך וואס זיין ווייב חנה מאכט. רופט ער זי צו און בעט: "חנה טייערע, חנהלע-קרוין, דו ווייסט אז דאס זיינען מיינע לעטצטע מינוטן אויף דער זינדיקער וועלט, זיי אזוי גוט, גיב זשע מיר א קיכעלע". ענטפערט אים דאס ווייב: "ניין!". בעט ער ווייטער (מיט די לעטצטע כוחות): "אוי, חנהלע-לעבן, נאר איין איינציק קיכעלע, דאס וועט דאך זיין דאס לעטצטע וואס איך'ל טועם זיין... קכקכקכ...". זאג זי ווידער: "ניין!" בעט ער שוין, אין גאנצן באגאסן מיט קאלטן שווייס, רעדט קוים ארויס די ווערטער: "ח-נ-ה, נאר איי---קכקכקכ---יין קיכעלע...". זאגט זי: "ניין! דאס איז פאר דער שיבעה!". וד"ל.
אידעאליסטן-קעמפער פאר דער יידישער שפראך: ווארט נאך ווארט, זינט זי לעבט (שוין א ליאדע טויזנט יאר) קען מען שוין ניט דערווארטן זי צו באגראבן און... אבי מע רעדט. מילא, אט איז דער משל: איינער, א משה (ולא חשוב מאיזו עדה), האלט שוין ביים שטארבן, ממש קוים וואס ער זשיפעט. פלוצעם דערגייט צו זיין נאז דער ריח פון די צימערינג- קיכעלעך וואס זיין ווייב חנה מאכט. רופט ער זי צו און בעט: "חנה טייערע, חנהלע-קרוין, דו ווייסט אז דאס זיינען מיינע לעטצטע מינוטן אויף דער זינדיקער וועלט, זיי אזוי גוט, גיב זשע מיר א קיכעלע". ענטפערט אים דאס ווייב: "ניין!". בעט ער ווייטער (מיט די לעטצטע כוחות): "אוי, חנהלע-לעבן, נאר איין איינציק קיכעלע, דאס וועט דאך זיין דאס לעטצטע וואס איך'ל טועם זיין... קכקכקכ...". זאג זי ווידער: "ניין!" בעט ער שוין, אין גאנצן באגאסן מיט קאלטן שווייס, רעדט קוים ארויס די ווערטער: "ח-נ-ה, נאר איי---קכקכקכ---יין קיכעלע...". זאגט זי: "ניין! דאס איז פאר דער שיבעה!". וד"ל.